Sabah uyandım yanımda yoksunDerdim olsun, kadehler dolsunAramıza girmiş dağlar, denizlerGelemem diyorum öf öf, sen gel diyorsunGel desem gelmezsin, aşk nedir bilmezsinSeni ayrılık alır, geriye aşk kalırSeni benden almaya senin de gücün yetmez Şu yaralı kalbime benim de sözüm geçmez Solumda bir acı senden yoksunSoluksuz kaldım köşelerdeKar yağmış yollara, örtülmüş izlerBulamam diyorum öf öf, sen bul diyorsunAnlamasan da beni, dinlemesen de olurBitti gitti seyrettik aşkıSanmışım yolu yordamı buBöyle yazılmadı ya da ben öyle kandımŞimdi tek başımayken kimin öyküsü bu? Anılar kilitli mi sana, resimler delil gibi bana Allah’ım da şahit buna, gel içimden seni alsana Kolaysa sen unutsana Yazıklar olsun bana Bana bir haller oldu bilemezsinKitaplarımı okullara dağıttımDolma kalemlerimi postacıya hediye…

Hedefler, istekler (hayaller). İnsan zihni her şeyi isteyebilir ama her şeyi hedefleyemez. Uçmak isteyebiliriz, zengin olmak isteyebiliriz, mutlu olmak isteyebiliriz, en iyi yaşam şekli kendimizde olsun isteyebiliriz, en iyi aşkı ve sevgiyi yaşamak isteyebiliriz v.s. Ama hedef belirlerken zihin; daha çok verilere bakarak harekete geçer. Çocukluğumuzdan bu yana yaşanmış hayatımıza bakacak olursak, isteklerimiz artıp hedeflerimiz azaldıkça, karakterimizde şımarma belirtileri başlar. Hayat böyledir. Bir insan ne zaman depresyona girer, işte o zaman hedefleri azalır ve istekleri artar. Demek ki şöyle bir denge yaratmak gerekir. Ne zaman kendimizi iyi hissetmiyor ve elimizden hiç bir şey gelmiyorsa, öz güvenimiz düşükse bilmeliyiz ki isteklerimiz o esnada yavaş yavaş artmaya başlıyor. Çünkü hayat diyor ki,…